Το σύνδρομο burnout, όπως το έχουν ονομάσει οι επιστήμονες είναι όταν η επαγγελματική μας ρουτίνα μας έχει κουράσει τόσο πολύ - είτε γιατί δουλεύουμε σκληρά και με άγχος, είτε γιατί την βαριόμαστε υπερβολικά - που δεν μπορούμε να ευχαριστηθούμε ούτε τα διαλείμματά μας.
Οσοι «πάσχουν» από αυτό το σύνδρομο αισθάνονται μονίμως κόπωση, νύστα, βαρεμάρα και νευρικότητα. Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν φεύγουν ούτε το Σαββατοκύριακο, και ας το περιμένουν πως και πως.
Ο υπ′ αριθμόν ένα παράγοντας που προκαλεί αυτή την έλλειψη διάθεσης και μας κάνει να βλέπουμε την δουλειά μας «βουνό» είναι το άγχος.
Το υπερβολικό άγχος, λοιπόν, δεν μας αφήνει να απολαύσουμε ούτε τα ρεπό μας. Ολη την εβδομάδα περιμένουμε το Σαββατοκύριακο και μόλις έρθει το Σαββατοκύριακο αγχωνόμαστε για την Δευτέρα. Αρα, δεν ξεκουραζόμαστε όπως θα θέλαμε.
Αξιόπιστα σημάδια που δείχνουν ότι βιώνουμε αυτή την εργασιακή υπερκόπωση, είναι οι πέντε παρακάτωσυνήθειες που ασυναίσθητα έχουμε υιοθετήσει μέσα στο Σαββατοκύριακο:
Ζούμε για το Σαββατοκύριακο
Είναι άλλο να έχουμε κάτι ευχάριστο να περιμένουμε τις μέρες που είμαστε κουρασμένοι για να μας ενθαρρύνει να συνεχίσουμε και άλλο να ζούμε μόνο για αυτές τις δύο μέρες. «Είναι σαν να λες ότι το 80% της ζωής σου είναι χάλια» λέει ο ψυχολόγος Ράιαν Χόουζ.
Λύση: Ας βάλουμε το Σαββατοκύριακο μέσα στις καθημερινές μας.
Πως θα γίνει αυτό; Να πηγαίνουμε για έναν καφέ ή να τρώμε το πρωινό μας με ένα άτομο εκτός δουλειάς στην μέση της εβδομάδας ή να αφιερώνουμε τουλάχιστον δύο ώρες σε δραστηριότητες που μας κάνουν να ξεχνιόμαστε.
Οι άνθρωποι που έχουμε γύρω μας αποτελούν κύριο παράγοντα για την διάθεσή μας. Καλό είναι να συναναστρεφόμαστε περισσότερο με αυτούς που μας προσφέρουν θετική ενέργεια.
Σκεφτόμαστε συνέχεια την δουλειά και παραπονιόμαστε συνεχώς γι′ αυτήν
Το να γκρινιάζουμε συνεχώς για τους αντιπαθητικούς μας συναδέρφους, το αυστηρό αφεντικό και τον τεράστιο όγκο εργασίας, μας γεμίζει αρνητική ενέργεια και ,μακροπρόθεσμα, μας κάνει να αισθανόμαστε χειρότερα.
Μπορεί το να μοιραζόμαστε κάποια παράπονα από τον χώρο εργασίας με τους οικείους μας ή να τα σκεφτόμαστε να μας ανακουφίζει προς στιγμήν, αλλά όταν αυτό γίνεται συνέχεια καταλήγει κουραστικό και είναι πρόβλημα.
Λύση: Ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτά που μας απασχολούν, αντί να τα τονίζουμε μόνο ως προβλήματα.
Η ερώτηση- κλειδί είναι: «Τι μπορώ να κάνω γι′ αυτό;».
Το να εντοπίζουμε ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα, είναι ένα τεράστιο βήμα για την λύση του.
Μόλις πιάσουμε τον εαυτό μας να παραπονιέται για κάτι, δεν θα μείνουμε εκεί. Θα πάμε τον προβληματισμό μας παρακάτω ,ψάχνοντας να βρούμε μια λύση. Ετσι, όλη αυτή η σκέψη, αντί να μας κουράζει πνευματικά, θα καταλήγει σε κάτι ωφέλιμο για εμάς.
«Τι κατάφερα αυτή την εβδομάδα;», «Σε τι έκανα πρόοδο;»: Ας ψάξουμε να βρούμε τα θετικά. Δεν μπορεί, κάτι θα υπάρχει.
Ας βάλουμε και μικρούς στόχους για την επόμενη εβδομάδα, έτσι ώστε να αυξάνεται η πρόκληση και το ενδιαφέρον, κάνοντας ερωτήσεις όπως «Σε τι μπορώ να βελτιωθώ», «Τι καινούριο μπορώ να μάθω από αυτό;»
Δεν έχουμε διάθεση ή ενέργεια να ασχοληθούμε με τίποτα άλλο, πέρα από την δουλειά.
Κάποιες φορές δεν μπορούμε να «συντονιστούμε» με τον έξω κόσμο, διότι αγχωνόμαστε συνεχώς γι′ αυτά που έχουμε να κάνουμε.
Ισως να πηγαίνουμε μια βόλτα, αλλά να μην μπορούμε να απολαύσουμε τον καθαρό αέρα γιατί το μυαλό μας «πλημμυρίζει» με σκέψεις.
Στην προσπάθειά μας να αποφύγουμε την πραγματικότητα, κάνουμε πράγματα ανούσια όπως το να χαζεύουμε με τις ώρες στα σόσιαλ μίντια ή στην τηλεόραση.
Λύση: Να προσπαθήσουμε να αναγνωρίσουμε τον λόγο για τον οποίο κάνουμε κάτι.
«Γιατί περνάω το Σαββατοκύριακό ή το ρεπό μου στο Netflix; Είναι κάτι που με χαλαρώνει πραγματικά, ή είναι απλώς μια «άρνηση» για οτιδήποτε άλλο;».
Το να αδειάζουμε το μυαλό μας παρακολουθώντας μια σειρά ή ένα ριάλιτυ είναι απολύτως υγιές και προτείνεται ακόμα και από ψυχιάτρους.
Ωστόσο, όταν αρνούμαστε να σηκωθούμε από τον καναπέ για να κάνουμε τις δουλειές μας, πρόκειται για σημάδι κόπωσης. Πρέπει να είμαστε σε θέση να τα ξεχωρίζουμε.
Η τεχνολογία μας ελέγχει, αντί να την ελέγχουμε εμείς
Το κινητό τηλέφωνο είναι «προέκταση» του χεριού μας και κάθε πέντε λεπτά ελέγχουμε τις ειδοποιήσεις.
Και αν το αφεντικό μου με ψάχνει; Και αν ήρθε κάποιο σημαντικό email; Τι θα γίνει αν αργήσω να απαντήσω στο μύνημα;
Την ανάγκη να είμαστε συνεχώς συνδεδεμένοι την δημιουργεί, συνήθως, ο φόβος. Φοβόμαστε μήπως χάσουμε κάτι ή μήπως δεν ανταποκριθούμε αρκετά γρήγορα.
Ο φόβος δημιουργεί άγχος και το άγχος εξουθένωση.
Ακόμα και όταν δεν πρόκειται για θέματα δουλειάς, είμαστε μονίμως πάνω από την οθόνη μην τυχόν και μας «ξεφύγει» κάτι. Το αποτέλεσμα; Ενα «καμμένο» μυαλό.
Λύση: Να οριοθετήσουμε την χρήση της τεχνολογίας και να ενημερώσουμε και τους άλλους για το πότε είμαστε διαθέσιμοι.
Οταν ανταποκρινόμαστε αμέσως σε κλήσεις και μηνύματα ακόμα και στα ρεπό μας, τότε δίνουμε στους άλλους το «πράσινο φως» να μας απασχολούν ότι μέρα και ότι ώρα να είναι. Ας βάλουμε, λοιπόν, τα όριά μας.
Πρέπει να ξεκαθαρίζουμε στους συναδέρφους ή στους πελάτες μας ποιες ώρες μπορούν να μας καλούν, μέσα σε πόσο χρονικό διάστημα θα απαντάμε στα μυνήματα και, το κυριότερο, να μάθουμε να λέμε «όχι» (όπου μας επιτρέπεται, βέβαια).
Να βάζουμε πάντα μπροστά την ψυχική μας υγεία
Φυσικά, οι παράγοντες μου μας προκαλούν το σύνδρομο burnout είναι εξωτερικοί και δεν τους ελέγχουμε (απαιτητικό αφεντικό, αγχωτικές προθεσμίες), ωστόσο προσπάθουμε να διορθώσουμε ότι είναι στο χέρι μας.
Αν ούτε αυτό γίνεται, σκεφτόμαστε τι είναι ποιο σημαντικό: η συγκεκριμένη δουλειά ή η ψυχική μας υγεία. Ετσι, πράττουμε αναλόγως.
Πριν πάρουμε, ωστόσο, κάποια βιαστική απόφαση, προσπαθούμε να εφαρμόσουμε τα παραπάνω για να δούμε αν θα βελτιωθεί η κατάσταση.
Σε κάθε περίπτωση, η απαλλαγή από το εξουθενωτικό άγχος της δουλειάς απαιτεί χρόνο και εμπειρία.
Ας ξεκινήσουμε από τα Σαββατοκύριακα...
Πηγή: Huffpost US
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου