" 'Αλκη μου, έφυγες ανυποψίαστα ελεύθερος". Το σπαρακτικό αντίο μιας καθηγήτριάς του

«Μπορώ και είμαι ό,τι θέλω να είμαι: κόκκινος κίτρινος, πράσινος. Θέλω να είμαι ελεύθερος! Άλκη μου, έφυγες ανυποψίαστα ελεύθερος!»

Με ένα συγκινητικό μήνυμα αποχαιρετά τον αδικοχαμένο Άλκη Καμπανό, που έπεσε θύμα δολοφονικής επίθεσης στη Χαριλάου, η φιλόλογός του στο 1ο ΓΕΛ Θεσσαλονίκης όπου παρακολούθησε τα μαθήματα της Α΄ λυκείου, μετά την αποφοίτησή του από το 31ο γυμνάσιο, με το το οποίο συστεγάζεται.

«Ο Άλκης πάει εκεί που κανείς δεν θέλει να πάει», γράφει για τον 19χρονο η φιλόλογός του, Νικολέττα Δεληγιάννη, σήμερα που είναι μια μέρα «τραγική». 

«Μπορώ και είμαι ό,τι θέλω να είμαι: κόκκινος κίτρινος, πράσινος, ψηλός, γλυκός, αλμυρός, Ο,ΤΙ ΘΈΛΩ. Θέλω να είμαι ελεύθερος!!! Άλκη μου, έφυγες ανυποψίαστα ελεύθερος!», αναφέρει στο συγκινητικό μήνυμά της.

«Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2022

για τον Άλκη...

Όμως δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες, για την ακρίβεια καμία μέρα δεν είναι ίδια! Αρκεί ένα τίποτε για να την κάνει διαφορετική, μοναδική, περίεργη, υπέροχη, τραγική.

Τέτοια τραγική μέρα ήταν, είναι αυτή -διότι ό,τι γράφεται είναι ακόμη υπό την επήρεια του φοβερού, του τραγικού, του αναπόφευκτου. Έτσι, που λέτε. Ο Άλκης, λοιπόν, «πάει», ναι «πάει» εκεί που δεν θέλει κανείς να πάει, εκεί που όταν είσαι δεκαεννέα ετών δεν πρέπει να πας.

Ο Άλκης. Ο ψηλός, ο όμορφος, ο γλυκός, ο φίλος, ο ζωηρός, ο ερωτευμένος «πάει»... Και γιατί «πάει»; Γιατί κάπου μεταξύ γέννας και θανάτου υπάρχει ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος που είναι ικανός για όλα τα καλά , αλλά και για όλα τα κακά. Ο αλαζόνας, ο δυνατός, ο μωρός, ο κάποιος.

Πού να ξέρω, πού να ξέρεις όλα αυτά τα παιδιά, όλες αυτές οι ψυχές, όλα αυτά τα μυαλά, όλα αυτά τα μάτια, τα ματάκια τι θα κάνουν, πού θα πάνε, ποιον θα βρουν στην ζωή τους, ποιον δρόμο θα περπατήσουν, τι θα θελήσουν , που και με ποιον θα παλέψουν... δεν ξέρω,

πώς να ξέρω;

Αλλά για τον Άλκη, για τον κάθε Άλκη να σταματήσει η βία , να σταματήσει το κακό , η γροθιά, η μπουνιά, το μαχαίρι , το δηλητήριο, το οξύ ... Ποιος θα το σταματήσει ; Εσύ, Εγώ,

Εμείς!

Ναι, πιστεύω στον άνθρωπο, αλλά όχι σήμερα. Σήμερα στοχάζομαι, πρέπει να στοχαστώ τελικά, ότι όλοι, όσοι ζούμε, είμαστε κυρίως τυχεροί: διότι δεν πήγαμε βόλτα στο λάθος σημείο , τη λάθος στιγμή, διότι δεν εμπιστευθήκαμε το αυτονόητο: ότι μπορώ και είμαι ό,τι θέλω να είμαι: κόκκινος κίτρινος, πράσινος, ψηλός, γλυκός, αλμυρός, Ο,ΤΙ ΘΈΛΩ.

Θέλω να είμαι ελεύθερος!!! Άλκη μου, έφυγες ανυποψίαστα ελεύθερος!

Νικολέττα Δεληγιάννη,

μια από τους πολλούς καθηγητές σου».

Πηγή: voria.gr